Een plaat met klarinet en piano. Een lastige combinatie voor veel platenspelers! Deze Philips plaat uit 1979 met de klarinetsonates van Brahms is echt een bijzonder lastige opgave voor het element en de arm enerzijds en anderzijds zullen ook veel versterkers en luidsprekers het er behoorlijk benauwd door krijgen. De klarinet heeft een bereik van het klein octaaf tot het zes gestreepte octaaf, en juist het grote aandeel aan boventonen maakt de klarinet één van de lastigst weer te geven instrumenten voor audio-apparatuur. Sommige luidsprekers (en daar zijn heel wat dure “high-end” jongens bij) zien met geen mogelijkheid het typische, een beetje smeuïge karakter van een klarinet juist weer te geven. Deze Philips plaat is ook nog eens knap dynamisch opgenomen. Geef de plaat niet de schuld als het niet goed gaat. Het staat er allemaal perfect op. De vleugel staat iets rechts uit het midden naar achter en net iets links van het midden de klarinet. De weergave mag nooit gaan “knijpen” of vast lopen in de forte passages, laat staan schel of schraperig gaan klinken (dan moet u het element echt eens na laten kijken). Ook in de luide forte passages dienen vleugel en klarinet met behoud van karakter op de juiste plaats te blijven. Brahms schreef zijn klarinetsonates op late leeftijd. Ze vormen zijn laatste composities op kamermuziek gebied. Probeert u maar eens het heerlijke Appassionato uit de tweede sonate. Het is eigenlijk een scherzo met een dromerig trio als middenstuk. In dit trio keert Brahms even terug naar zijn jeugd door enkele citaten te gebruiken uit zijn vroegste pianosonate en de ballades. Brahms klarinetsonates vormen samen met het klarinettrio en het hoorntrio één van de hoogtepunten uit de kamermuziek van de Romantiek.
(beluisterd op Quad ESL989 elektrostaten, Michel/SME4/Dynavector - Tube Elysium Apotheose, Tube Elysium Rossignol phono)
Sander
