De Franse cellist Pierre Fournier is altijd een beetje ondergewaardeerd gebleven in vergelijking met groten als Casals, Gendron, Starker en Rostropovich. Merkwaardig, omdat zijn technische en artistieke bagage het verdiende om tot de allergrootsten te mogen worden gerekend. Wellicht sprak zijn te bescheiden houding niet tot zijn voordeel, wellicht was ook zijn bijna onmenselijke zelfkritiek of zijn schuchtere inborst ervoor verantwoordelijk dat Fournier altijd een beetje aan de zijlijn bleef. Hoe dan ook: Fournier behoorde tot de grootste cellisten. Hij kreeg de bijnaam 'de aristocraat' onder de cellisten. Zijn hele houding, spel en toon had iets voornaams. Zijn rijke toon had altijd iets van een verheven weemoedigheid. Fournier was bepaald geen extraverte persoonlijkheid, meer een fijnbesnaarde ziel die op eigen wijze wist door te dringen tot de kern van de muziek. Er zijn helaas weinig opnamen van Fournier uit zijn beste tijd voorhanden. Zijn latere DGG opnamen zijn zeker niet zijn beste. Voordat hij werd gecontracteerd voor Deutsche Grammophon wist Walter Legge hem in te lijven voor HMV. Helaas kwam het tot bar weinig opnamen. Op het Decca label verschenen zijn mooiste opnamen; de twee Brahms sonates met Backhaus, twee celloconcerten van Haydn en Boccherini en deze Couperin en Vivaldi plaat. Op deze Decca 25 cm plaat (Decca LW 5196) speelt Fournier één van de mooiste celloconcerten van Vivaldi. Het Vivaldi concert heeft een uitgesproken droevig Largo, voer voor een man als Fournier. Zonder enige opsmuk of vals sentiment gespeeld, maar wat een toon! Fournier schildert met kleuren en nuances zoals alleen hij dat kon. Geen groots repertoire uit de cello-literatuur, maar wat een indrukwekkende plaat! Inmiddels heb ik zo beetje alle belangrijke Fournier platen wel in bezit. Deze Decca 'scoorde' ik deze week, een juweel! En uiteraard op Decca ffrr, oftewel “full frequency range”, en zo klinkt dat dus ook!
Sander
1 opmerking:
Lees het hele blog, pretty good
Een reactie posten