Casals Prades Festival. Schubert op. 99

Klassieke muziek leren waarderen heeft niet alleen te maken met muzikaliteit of aanleg. Wie al vroeg in aanraking komt met klassieke muziek en daarbij door anderen geholpen wordt bij het luisteren heeft een goede start. Toen ik vanavond deze Casals plaat draaide moest ik onmiddellijk weer aan de dagen denken die ik als jongetje doorbracht bij mijn oudere zus en haar man Joop. Joop was net getrouwd met mijn zus en ik ging daar dan soms een weekendje logeren. Joop had conservatorium, en speelde trompet. Bij hem hoorde ik voor het eerst de Mahler symfonieën, platen met grote dirigenten als Bruno Walter, Monteux, Reiner en Toscanini. Ik zie Joop nog altijd staan voor zijn Dual pick-up, heftig gebarend en enthousiast vertellend over de muziek die op dat moment klonk uit zijn zelfgebouwde speakers met de Philips 9710. Joop was ook een echte platen-verzamelaar. Vaak gingen we naar Rotterdam om naar Dankers, de Bijenkorf of Termeulen te gaan om een plaat te kopen. Een paar jaar geleden is Joop overleden, en van mijn zus heb ik een groot gedeelte van zijn platenverzameling gekregen, waaronder ook deze Casals plaat. Muziek leren waarderen, de verhalen aan elkaar doorvertellen, elkaar steunen in de zoektocht naar je eigen muzikaliteit is ook iets wat Pablo Casals voorstond. Casals die de eerste was die de Bach cellosuites weer onder de aandacht bracht van het publiek in 1935, Casals die zijn eigen festival (Prades) oprichtte om er met gelijkgestemden bekende en minder bekende kamermuziek voor het publiek te spelen. Pablo Casals was niet alleen één van de grootste cellisten van de vorige eeuw, met zijn festival in Prades onsloot hij een wereld van kamermuziek voor het publiek, en zorgde voor een revival van het intieme kamermuziek recital. Voor veel musici was optreden in Prades met Casals een eer. We danken de mooiste live uitvoeringen juist aan Pablo Casals en zijn festival. Op deze plaat horen we Casals samen met de violist Alexander Scheider en de pianist Eugene Estomin in het eerste trio van Schubert. Een prachtige, zangerige uitvoering, rond 1955 opgenomen. Het is niet de “perfectie” die we vandaag de dag horen op cd, hier en daar horen we een foutje of is de intonatie niet optimaal, maar de sfeer en muzikaliteit is tastbaar. Het is droevig te moeten constateren dat al die opnamen ooit gemaakt tijdens het Prades Festival niet meer door platenmaatschappijen worden uitgebracht op cd, zodat een jonge generatie daar kennis mee kan maken.

Sander