Prosit Neujahr uit Wenen

Vandaag was ik weer eens getuige van het ongelooflijke getob en geklungel van “muziekliefhebbers” die menen hun muziek-collectie op harde schijf te moeten opslaan. Die muziek-collectie speelt men dan af met één of andere device waarop je kunt kiezen wat je zou willen horen. Uiteraard alles op afstand te bedienen. Je kunt je muziek afspelen in je huiskamer, maar ook in je slaapkamer of bij wijze van spreken op het toilet. Er schijnen ook audiofielen te bestaan die beweren dat die muziek op flic en flac bestand (het zal ongetwijfeld anders heten) net zo goed of zelfs beter klinkt als het origineel.
De volstrekt onoverzichtelijke bibliotheek en de indeling van zo’n modern medium, waarbij op een gegeven moment titels als ‘Cantates pour’ of ‘symphomy in g, Berlin Philh’ voorbij komen, maakt het allemaal nogal lachwekkend. Tja, wat zou dat allemaal kunnen zijn? Bach, wellicht? Door wie gespeeld? Een Mozart symfonie waarschijnlijk? Eerst maar een fragment horen. Maar wie speelt het nu? Overal in huis muziek luisteren schijnt erg in te zijn. Heerlijk loungen vanuit de luie stoel. Na een kwartier zoeken in het harde-schijf systeem komt er een opname voorbij van Blandine Verlet die Couperin speelt op het Ruckert klavecimbel dat staat in het Unterlinden museum in Colmar. Pieces pour clavecin, suite en do volgens het display op de transplofer. Het is dat ik de uitvoering herken. Het systeem geeft geen enkele informatie over de muziek en de uitvoering, en de originele cd staat ergens op zolder...het instrument klinkt onherkenbaar, nog net zou een geoefend oor er een klavecimbel in herkennen. Een wel heel droevig aftrekseltje van het beroemde Ruckers instrument. Hoezo flic en flac geript? Op dat soort momenten wordt ik echt erg droevig. Onmogelijke bediening (in dezelfde tijd zoeken had ik de gehele ’suite in do’ al kunnen luisteren), en volstrekt onaanvaardbare geluidskwaliteit. Voor mij is de lol er nu echt af. Je zult er ongetwijfeld “lounge” genen voor moeten hebben om het te kunnen waarderen. Het is blijkbaar belangrijk dat we tegenwoordig op elk moment op elke plek in huis muziek kunnen luisteren. Muziek luisteren is alleen geen vluchtige aangelegenheid die we zomaar even door kunnen zappen. Muziek luisteren vergt enige - ook intellectuele - inspanning. Een bed is om in te slapen, het toilet om de behoefte te doen, de keuken om in te koken. Heerlijk ouderwets. Om daar bij te blijven: het traditionele nieuwjaarsconcert door de Wiener Philharmoniker is binnenkort weer op tv. Volg ik al jaren. Van kinds af aan is dat het eerste muzikale moment in het nieuwe jaar. Met zijn allen rond de buis, de oliebollen op tafel. Een traditie op nieuwjaarsdag, nog steeds. De oliebollen bakken we in onze familie nog altijd volgens een oud familie recept. Smaakt het best. Er staan emmers vol om de familie te voorzien van bollen. Traditioneel speel ik ook altijd een nieuwjaarsconcert vanuit Wenen op plaat. Deze plaat uit 1981 door de Wiener Philharmoniker onder Lorin Maazel is één van de mooiste. Machtig mooie opname, met de bekende Trisch-Trasch polka, de Explosions-polka en de Seufer-Galop van Johann Strauss. Weliswaar digitaal opgenomen (daar is overigens niets mis mee) maar op een mooie draaitafel klinkt dat schitterend. In de platenkast staat deze lp, duidelijk vindbaar, onder het kopje tussen Kunst en Kitsch. Binnen ’no time’ klinken de Weense toppers in de kamer, de lp-hoes verschaft leuke informatie. Met oliebollen en Strauss: Nieuwjaarsdag op zijn best. Dat laat je toch niet over aan zo’n transplofter? Prosit Neujahr!