Bach en Janine Jansen

Onderstaand een artikel uit de NRC. Leest u even mee? Wellicht had de krant voor intellectueel Nederland iets meer aandacht kunnen besteden aan Bach en zijn meesterlijke sonates en partita's voor solo viool? Hoe bijvoorbeeld Nathan Milstein zijn leven lang worstelde met die fameuze Chaconne? Waarom Arthur Grumiaux pas op latere leeftijd deze muziek durfde op te nemen? Waarom überhaupt de allergrootste violisten pas op late leeftijd Bach's muziek voor solo viool durven op te nemen?

Kasper Jansen heeft meer oog voor het leuke T-shirt van Janine en spreekt over virtuoos spel, durf en flair. De Chaconne van Bach, afgedaan met één een enkele zin. Wellicht speelt mee dat de NRC graag cd's verkoopt van Universal Music? En Janine Jansen? Lieve meid. Speelt prachtig viool. Maar het niveau van violisten als Grumiaux, Milstein, Francescatti, Ida Haendel of Busch is toch van een ander orde. Vergeet u even de rode jurken, de T-shirts van Janine, en luister maar eens naar de écht groten der aarde. Wie weet hoort u dan een Bach met inhoud, zonder opsmuk en poespas...

_____________________________________

Violiste Janine Jansen heeft voor elk cd-project een nieuwe outfit en een ander imago. Na de rode jurk, de transparante prachtjurk voor de Vier Jaargetijden van Vivaldi en de donkere couture voor de cd met de vioolconcerten van Mendelssohn en Bruch staat ze nu in een wit T-shirt op haar nieuwe Bach-cd.
Het programma daarvan speelde ze gisteravond met veel overtuigingskracht, samen met altviolist Maxim Rysanov en cellist Torleif Thedéen, tijdens een concert in de Kleine Zaal van het Amsterdamse Concertgebouw. Daar verscheen ze overigens in een vuurrood broekpak en leek ze met haar voortdurende beweeglijkheid een vlam die uit het podium sloeg.
Het was een van de negentien concerten die ze geeft in ons land, de rest van Europa en New York. Het is pure bravoure, een tournee met zo’n veeleisend programma – vijftien tweestemmige inventies en vijftien driestemmige sinfonia’s (bewerkingen van klavecimbelmuziek) en de Partita nr 2 voor viool-solo – bijna een half uur.
En dan klonk ook nog het Strijktrio (1985) van Alfred Schnittke – niet op de cd – maar hier een zwaartepunt in het concert. Het Moderato werd fors aangepakt en was extreem indringend, het Adagio was intens en vaak breekbaar.
De dertig sterk contrasterende inventies en sinfonia’s, van minder dan een minuut tot minder dan vier minuten, vergen telkens nieuwe concentratie – steeds met animo en speelsheid gerealiseerd, soms met ritmische vrijheden en wat swing.
Het hoogtepunt was de Partita met de fameuze Chaconne van bijna een kwartier, zelfverzekerd en virtuoos gespeeld, in een flink tempo en met veel durf en flair.

(Kasper Jansen, NRC)

______________________________________

Bach en het T-shirt van een violiste. Het niveau van klassieke muziek in Nederland!