een audiofiele lp: Madeleine Peyroux op Mobile

Soms krijg je een tip om eens naar een bepaalde plaat te luisteren. Madeleine Peyroux op het audiofiele Mobile Fidelity label. Het album 'careless love' werd geproduceerd door Larry Klein, die ooit voor Joni Mitchell werkte. Deze Mobile “original master” lp staat te boek als een erg mooie audiofiele plaat die het beste uit je installatie haalt. Nou dat is natuurlijk mooi meegenomen, een goed klinkende lp erbij is nooit weg. Leuk voor demo's ook. Het ziet er allemaal schitterend uit: het zware en glanzende vinyl, de prachtige klaphoes. De fraai ogende Madeleine op de cover smaakt al meteen naar meer. Een soort Janine Jansen, maar dan zonder viool natuurlijk. De plaat opent met een nummer van Leonard Cohen: Dance me to the end of love. Mooi nummer, maar ja Cohen was natuurlijk ook niet de eerste de beste. Madeleine heeft blijkbaar smaak. Madeleine klinkt een beetje als Billy Holiday, waarmee ze soms ook wel wordt vergeleken. Haar stem heeft inderdaad iets van Holiday, maar ook niet meer dan dat. Na een aantal nummers van dit album te hebben doorgeworsteld blijf ik toch met het onbehaaglijke gevoel zitten dat ik in het Doelen café (na afloop van een concert) toch aardigere dingen heb gehoord in dit genre. Om u de waarheid te zeggen klinkt het allemaal slaapverwekkend, en krijg ik het gevoel snel mijn jas aan te moeten schieten om nog net de late trein naar huis te kunnen halen. De Mobile 'half speed mastering' lp klinkt natuurlijk lekker high end, u weet wel zo'n soundje die u ook wel hoort op een hifi-show. Helaas blijken mijn Quad elektrostaten het “geknoei” in de opname genadeloos aan te tonen. Kunstmatig galmpje, geschuif met knoppen, beetje sublaag erbij, beetje hoog erbij en voila: zo dat klinkt zeg! Ik begin zo langzamerhand een beetje moe te worden van dit soort “high-end” cd's en lp's. Muziek om een avondje kabels mee te vergelijken, maar verder? Weet u wat: morgen gaan we weer verder met een erg mooie lp van Supraphon uit 1963...

Sander

Pido 6 maanden

Pido

Chester

Pido is inmiddels al weer een half jaar in huis. Pido is een schat van een siameesje, met een lief karakter.

Pido is in staat om de baasjes volledig naar zijn poot te zetten. Zijn grootste troef is wel zijn hoge "oeh", een aandoenlijk hoog geluidje dat nog het meest als "oeh" klinkt. Hij kan dat op vele manieren: van vragend tot paniekerig dwingend. Zware siamezen geluiden maken kan ie uiteraard ook, maar meestal weet ie iedereen voor zich te winnen door zijn oehtje...

Pido begint 't allemaal al aardig te leren. In bazen bijten, balletjes apporteren (meestal verstopt ie zijn balletjes eerst in een schoen, of dropt ze in zijn waterbak). Pido is dol op broodjes met ham of salami, maar moet vanwege zijn (nog) niet zo sterke spijsvertering op speciaal kattenvoedsel.

Pido's heeft een erg mooi spits kopje, met de oren goed en groot van het hoofd. Hij zou er zo een prijs mee kunnen winnen! Maakt ons niet zoveel uit, maar mooi is ie wel!

Binnenkort moet Pido gecastreerd worden, zijn lichte hartruisje moet nog even in de gaten worden gehouden. We denken dat ie daar wel overheen zal groeien.

Kijkt u ook nog even naar een paar oudere foto's van onze vorige siamees, Chester (onderste 3 foto's). Chester is afgelopen zomer overleden aan een gezwel aan zijn stembanden. De foto's van Chester zijn genomen kort voor zijn overlijden. Was ook een schat van een siamees, heel anders als Pido. Chester had iets dwingends, Pido is aandoenlijker. Ach, siamezen zijn altijd leuk. Je moet ze, vanwege hun sterke aanwezigheid wel kunnen verdragen. Als je je daarmee kunt leven en omgaan, dan heb je een echte vriend in huis en raak je, net als wij, enorm gehecht aan die beestjes!

The Maltings, Snape

In 1967 werd in Engeland, the Maltings, Snape in gebruik genomen, een concertzaal die door de voortreffelijke akoestische eigenschappen al snel tot de beste van de wereld werd gerekend.
De ideale nagalm van 2 seconden en de bijzondere bouw maakten een warme en zachte klank mogelijk, een klank die wel werd vergeleken met het concertgebouw in Amsterdam. Veel van de beroemde Decca platen werden in the Maltings opgenomen, waaronder deze mooie plaat met het Engels kamerorkest onder Benjamin Britten. Wilt u nu eens weten hoe een lp met strijkers kan klinken: probeer deze Decca SXL 6405 maar eens te pakken te krijgen. Groots, warm, met een enorme sfeer, alsof u er zelf bij bent. U moet daar uiteraard wel een echt goede platenspeler en element (op de phonoversterker al helemaal niet bezuinigen!) voor hebben, een prima versterker en last but not least, luidsprekers die in staat zijn om al die fraaie nuances weer te geven. Klinkt deze lp bij u net zo magisch “reverberant” en net zo “involving” als een uitvoering in the Maltings, dan zit u goed. Klinkt ie bij u niet goed, dan ligt dat beslist niet aan deze Decca lp, neem dat maar van ons aan! We zullen 'm u wel eens laten horen mocht u eens bij ons langskomen. Een superieure Decca plaat!

SHMCD of LP?

Het is weer eens zover: de Japanse Universal mannen hebben iets nieuws bedacht: SHMCD, oftewel Super High Material cd. We namen maar eens de proef op de som en vergeleken de beroemde Gilels/Amadeus, Schubert Forellen kwintet in gewone cd (1985), de Orginals (een soort superbit verdoeking) en uiteraard de lp met de SHMCD. Ofschoon zowel de Originals als de SHMCD versie het “Original bit processing” vermelden op de cd, klinken ze duidelijk anders. De Originals klinkt onaangenaam en scherp, de SMHMCD een stuk prettiger, zonder die rare toegvoegde “glans”in het hoog en zonder die “originele”ruimte die de Originals serie van DG kenmerkt. Merkwaardig genoeg klinkt de SHMCD eigenlijk hetzelfde als de eerste cd-uitgave. Gewoon goed dus. Andere master? Lijkt erop. En wat klinkt er nu het best? Wat dacht u? De lp uiteraard. Tja, zo klinkt die beroemde DG/Gilels opname dus! Analoge vervorming? Welnee: gewoon ongelooflijk geklooi met een van oorsprong prima analoge opname. SHMCD, Orgiginal bits? Gewoon voor een paar euro tweedehands de lp kopen. Hoeft u zich nergens meer zorgen om te maken. Laat u niets wijs maken. Super High Material? Vinyl dus!

Sander

De VPI 16.5 platenwasmachine

De serieuze platenverzamelaar ontkomt er op een gegeven moment niet aan: een échte platen-wasmachine. Wie elke week thuiskomt met weer een tas vol tweedehands lp's zal toch iets goeds moeten kopen om al die platen mee schoon te kunnen maken. Juist de eerste persingen, de collectors items zijn vaak oudere lp's die soms schandelijk zijn behandeld. Soms tref je een gaaf en schoon exemplaar, maar meestal moeten er rigoureuze maatregelen worden getroffen om zo'n plaat weer goed te kunnen afspelen. Er groeit en bloeit echt van alles in die groeven! Tot nu toe gebruikte ik een Disco Antistat setje, een platenwasmachientje dat handmatig werkt en op zich best aardige resultaten geeft, en voor net 50 euro beslist is aan te raden. Deze VPI 16,5 gaat voor 800 euro over de toonbank. Een serieuze machine dus. Twee krachtige motoren heeft ie aan boord. De ene voor het plateau en de andere motor dient als afzuigsysteem. De bediening is simpel: plaat op het plateau, clamp erop, motor aanzetten, vloeistof (daar zijn allerlei sapjes voor te koop) erop spuiten, met de borstel al draaiende inwrijven, afzuigbuisje naar het midden brengen, motor 2 aanzetten en na twee omwentelingen is de lp perfect droog en schoon. Na een avondje wassen het achtergebleven vocht uit de machine kiepen (het loopt er dan uit via een slangetje), en dan platen draaien!
Werkt het? Nou en of! Tjonge zeg, zelfs mijn meest hardnekkige “krakers” en “tikkers” zijn weer schoon en stil. Wat een machine! Zelfs ogenschijnlijk schone platen (ook die geen enkel tikje laten horen) klinken beter. De machine werkt echt al het vuil en vet uit de groeven. Platen zo stil als een cd (dat is ook het enig goede aan een cd...). Duur, die VPI? Jawel. U koopt er een erg goed element voor. Maar als uw platen u lief zijn: KOPEN deze machine! Ik ben er in elk geval enorm mee in mijn sas en kan het apparaat van harte aanbevelen!

Sander

Peter Feuchtwanger over Clara Haskil

een aantal lezenswaardige artikelen over de pianiste Clara Haskil, door prof. Peter Feuchtwanger. Het betreft de printversie. Wellicht leuk om te printen, zeker de moeite waard om te lezen!

http://www.peter-feuchtwanger.de/feuchtwangerdrucktexte/claraengl_print.html

http://www.peter-feuchtwanger.de/feuchtwangerdrucktexte/claradtzartheit_druck.html

meer is te lezen op de website van Peter Feuchtwanger