Soms krijg je een tip om eens naar een bepaalde plaat te luisteren. Madeleine Peyroux op het audiofiele Mobile Fidelity label. Het album 'careless love' werd geproduceerd door Larry Klein, die ooit voor Joni Mitchell werkte. Deze Mobile “original master” lp staat te boek als een erg mooie audiofiele plaat die het beste uit je installatie haalt. Nou dat is natuurlijk mooi meegenomen, een goed klinkende lp erbij is nooit weg. Leuk voor demo's ook. Het ziet er allemaal schitterend uit: het zware en glanzende vinyl, de prachtige klaphoes. De fraai ogende Madeleine op de cover smaakt al meteen naar meer. Een soort Janine Jansen, maar dan zonder viool natuurlijk. De plaat opent met een nummer van Leonard Cohen: Dance me to the end of love. Mooi nummer, maar ja Cohen was natuurlijk ook niet de eerste de beste. Madeleine heeft blijkbaar smaak. Madeleine klinkt een beetje als Billy Holiday, waarmee ze soms ook wel wordt vergeleken. Haar stem heeft inderdaad iets van Holiday, maar ook niet meer dan dat. Na een aantal nummers van dit album te hebben doorgeworsteld blijf ik toch met het onbehaaglijke gevoel zitten dat ik in het Doelen café (na afloop van een concert) toch aardigere dingen heb gehoord in dit genre. Om u de waarheid te zeggen klinkt het allemaal slaapverwekkend, en krijg ik het gevoel snel mijn jas aan te moeten schieten om nog net de late trein naar huis te kunnen halen. De Mobile 'half speed mastering' lp klinkt natuurlijk lekker high end, u weet wel zo'n soundje die u ook wel hoort op een hifi-show. Helaas blijken mijn Quad elektrostaten het “geknoei” in de opname genadeloos aan te tonen. Kunstmatig galmpje, geschuif met knoppen, beetje sublaag erbij, beetje hoog erbij en voila: zo dat klinkt zeg! Ik begin zo langzamerhand een beetje moe te worden van dit soort “high-end” cd's en lp's. Muziek om een avondje kabels mee te vergelijken, maar verder? Weet u wat: morgen gaan we weer verder met een erg mooie lp van Supraphon uit 1963...
Sander
Geen opmerkingen:
Een reactie posten