De cellosuites van Bach behoren tot de belangrijkste werken die voor cello zijn geschreven. Het is muziek waar je je leven mee bezig blijft en blijft luisteren. Muziek ook die je in een mensenleven nooit helemaal zal kunnen doorgronden, muziek die elke keer weer een uitdaging voor de geest blijft. Op lp en cd bezit ik nagenoeg alle uitvoeringen door de grote cellisten. Fournier, Gendron, Casals, Starker en sinds kort Daniil Shafran. Op plaat zijn de oorspronkelijke Melodia opnamen niet te vinden, op cd waren ze lang niet meer verkrijgbaar. Sinds kort heeft het cd-label Doremi ze weer op de markt gebracht. Ik wist van horen zeggen dat de uitvoering door Shafran iets heel bijzonder zou zijn. Ik had ze nooit gehoord, maar Shafran is waarschijnlijk de grootste cellist van de twintigste eeuw, dus die Bach van hem moest ik hebben. Na jaren geduld heb ik deze uitvoering dus nu op cd. Op plaat zal ik ze wel nooit meer te pakken krijgen. Enfin: deze Doremi cd’s klinken voortreffelijk, who cares!
Shafran is intrigerend. Muzikaal tot op het bot. Met zijn zangerige toon, zijn meesterlijk legato-spel, zijn bijna tedere versieringen en zijn fraseringen die de muziek een enorme spanning en diepgang geeft. Een wonder! Inderdaad heeft deze uitvoering iets van een cult-status bereikt. Maar terecht. Wie denkt nog aan Fournier of Starker als je de Sarabande uit bijvoorbeeld de tweede suite hoort. Die gaat door merg en been en laat dagenlang een diepe indruk achter. Wat een geluk dat deze uitvoering weer verkrijgbaar is op cd!
filmpje YouTube
Geen opmerkingen:
Een reactie posten