Bij het luisteren naar deze lp met de Beethoven cellosonates gespeeld door Pablo Casals en Mieczyslaw Horszowski moet ik altijd denken aan de uitspraak van de dirigent Thomas Beecham: ’het enige dat telt bij een uitvoering voor publiek, is om tegelijk te beginnen en om tegelijk weer te eindigen. Wat er tussenin gebeurt maakt niet uit, het publiek hoort het toch niet’ Beecham’s deed deze uitspraak eens tijdens een orkestrepetitie, waarmee hij de lachers snel op zijn hand kreeg. Er ging bij die repetitie ook nogal wat mis. Bij deze uitvoering van Beethoven door Casals en Horszowski gaat ook niet alles van een leien dakje. De opname werd gemaakt tijdens een (live) concert dat werd gegeven in het Beethovenhaus in Bonn, waarschijnlijk in 1957. De inzetten zijn zelden gelijk, Horszowski lijkt zich er doorheen te moeten slepen, slaat herhaaldelijk mis, of slaat volkomen verkeerde akkoorden aan, zit te haspelen en speelt nogal eens uit de maat. Casals zit hoorbaar te snuiven, te kreunen en te grommen. Het is uitermate vermakelijk. Soms vraag je jezelf af waarom dit werd uitgebracht op lp. Nou dat is duidelijk: er zijn momenten bij deze uitvoering die zo diep ontroerend zijn, zo gaaf en meeslepend dat Philips ongetwijfeld juist daarom de plaat indertijd heeft uitgebracht. Het is indrukwekkend te horen hoe Casals de uitvoering weet te redden door zijn begeleider op sleeptouw te nemen en zichzelf dan weer lijkt te willen wegcijferen. Een uitvoering voor publiek door twee grote musici die al met al iets weten neer te zetten dat bij een studio opname nooit zal gebeuren: een moment uit het leven, een leven met muziek maken. Musiceren voor het publiek met razend moeilijke repertoire stukken. Soms is het een worsteling, zelfs voor de groten der aarde. Het publiek luistert ademloos, het applaus wordt dankbaar in ontvangst genomen. Vreemde plaat!
Op Youtube staat een filmpje van Pablo Casals met een masterclass rond de Bach cellosuites. Zeer de moeite waard eens te bekijken en te beluisteren!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten